Artikel 2 uit de reeks 50 cent voor 50 jaar Jongerenkerk (oktober 2014)

In het kader van 50 jaar Jongerenkerk Venlo verschijnt er de komende maanden elke maand een column in de JK Jouw Kerk en op de website. Deze columns gaan vergezeld met een advertentie in E3-Journaal / De Trompetter.

De columns zijn bedoeld om de mensen te laten zien dat de Jongerenkerk Venlo MEER is dan alleen zondagmorgen om 10.00 uur.

We hopen dat velen in Venlo, geïnspireerd door de columns, bereid zijn om 50 cent te storten voor de 50 jarige Jongerenkerk.

Deze maand: Fanny Moonen over 'De Praaggroep'

Zo maar wat gedachten over de Praaggroep Venlo.

We worden wakker geschud met het bericht op tv: Vliegtuig (Maleis vliegtuig met aan boord veel Nederlanders) neergeschoten boven de Oekraïne.

Het is juli 2014. Mijn eerste gedachte is: wat is er loos, wat gebeurt er nu weer. Waar zijn ze mee bezig. Hoe ver ligt dat van onze bestemming af?

Wij gaan over een paar dagen met de leden van de Praaggroep naar Tsjechië.
Daar is het IJzeren Gordijn nu ongeveer 25 jaar weg. Realiseren ze zich wel wat dat geweest is. Leren ze het nu nooit.

Wij hebben ongeveer even lang contacten met onze vriendengroep in Tsjechië. Contacten die ontstonden vanuit de samenwerking met de Jongerenkerk, het Groenewold en mensen uit het Oostblok. Mensen die tot die tijd hun familie aan de andere kant van het IJzeren Gordijn niet konden bezoeken. Mensen die het met veel minder moesten doen dan wij.

Mensen die niet in het openbaar mochten geloven. Wij waren mensen die meer zochten in de Jongerenkerk dan alleen de zondagsviering om 10.00 uur. Vanuit de Jongerenkerk gingen er eerst 3 mensen naar Praag. Er werd heen en weer gepraat over hun en onze situatie. Wat later ging er een iets grotere groep. De contacten werden gelegd tot verdere ontmoetingen.

Dit is uitgegroeid tot iedere twee jaar een gezamenlijke ontmoeting. Iedereen, zowel van onze groep als de groep uit Tsjechië, kijkt hier naar uit.
Wij maken leuke uitstapjes, zien samen veel mooie dingen, maar we praten ook heel veel met elkaar en dit gaat heus niet alleen over koetjes en
kalfjes. Gelukkig kunnen we met elkaar Engels en Duits spreken en ook met handen, voeten en expressie komen we een heel eind. Wij verzorgen
altijd een serieuze avond en zij ook.

Dit jaar ging het op onze avond o.a. over: hoe ga jij, nu je ouder bent, om met bepaalde zaken? Zijn dingen moeilijker of makkelijker? Kijk je er anders tegen aan? Etc. Het is verbazend tot welke gesprekken je dan komt.

Op hun avond kregen we uitleg over wat er in de omgeving allemaal te zien was en ook de politieke lading hierbij. Op een bepaald moment werd er ook stil gestaan bij het IJzeren Gordijn. Dit was slechts enkele kilometers van ons verwijderd geweest. Er lag nog een klein stuk om te bekijken.

Op dit moment drong het pas goed tot ons door dat dit "Gordijn" er pas gekomen was toen de meesten van ons al op de wereld waren. Voor velen
toch de "ver van mijn bed show".

De contacten zijn inmiddels intens. Zowel uit onze groep als uit hun groep zijn er al mensen ons ontvallen. De meesten te jong. Groot is dan het verdriet wederzijds. We hebben al heel wat fijne, moeilijke en zware momenten o.a. ook hierdoor gehad.

Op de ontspannen avonden worden er leuke thema's aangepakt. We schilderen of kleien voor elkaar. We zingen samen. We spelen samen een spel.
We maken een toneeluitvoering. En al spelend, zingend, of bezig zijnde met iets anders wordt er gepraat over dingen die onze en hun gezinnen
bezig houden. Hoe gaan wij met bepaalde onderwerpen om? Hoe kijken wij tegen de kerk aan? Hoe beleven wij of gaan we om met alle veranderingen?

Ook met de Venlose Praaggroep hebben wij regelmatig een bijeenkomst.
Ook daar worden vaak pittige onderwerpen aangesproken, maar ook het lief en leed worden hier niet vergeten.

De kinderen van onze dochter spreken zelfs over hun Praaggroepfamilie.
Onze dochter is (en later met echtgenoot) in de groep gebleven. Hun kinderen zijn de volgende generatie kinderen, die met ons mee gaan. Toen wij begonnen, ongeveer 25 jaar geleden, gingen alle kinderen van de Tsjechische en onze gezinnen mee en was het een grote familie. De contacten
zijn nog altijd heel, heel fijn. Als het even kan komen de kinderen en kleinkinderen bij de tweejaarlijkse ontmoeting mee of op bezoek.

We worden allemaal wat ouder, maar hopen op deze manier nog een hele tijd door te mogen gaan.

Fanny, lid van de Praaggroep